O kadar çok korkuyordu ki,
Gerekirse geri adım atmaktan,
Tek bir adım atamıyordu ileri doğru.
Hatta razı oluyordu yola hiç çıkmayıp,
Durduğu yerde memnuniyetsizlikte söylenmeye.

Beklerken en mükemmel ve garantili adımın gelmesini,
Geçiriyordu yaşamı gururlu, haklı, sözde güvende,
Kafesten dışarıyı izleyerek.

Gerekirse geri adım atmaya razı olsa,
İleri adım atabilecekti halbuki,
Ve yürümeye başlayacaktı yolda,
Yaşamın ta içinden geçerken.

Ne kadar da paradoksal değil mi?

Aylin Safiye Deniz, 2015