Kış oldum, yerin altına girdim,
İçime döndüm sessizce,
Bekledim karanlıkta, dinledim, dinlendim.
İlkbahar oldum, uyandım doğa gibi,
Yeniden doğdum, canlandım,
Tomurcuk olup, yerin üzerine çıktım.
Yaz oldum, coştum çiçek açtım,
Güneş gibi parladım,
Hediyelerimi, meyvelerimi paylaştım doya doya.
Sonbahar oldum, bırakmaya başladım tutunduklarımı,
Kendiliğinden dökülen yapraklar gibi,
Soyundukça soyundum vakti geldikçe, hafifledim.
Sonra yeniden kış oldum yerin altına girdim.
Sonra ilkbahar, yaz, sonbahar…
Mevsimler gibi sürekli değiştim durdum.
Hangisi en güzel diye soranlara da,
Biri diğerinden farklı mı ki diye sordum.
Ve akmaya devam ettim…
Aylin Safiye Deniz, 2016
